การตรวจสอบความดังเสียง ( Noise
Measurement)
1. นิยาม
เสียง (Sound) คือ
พลังงานรูปหนึ่งที่เกิดจากการสั่นสะเทือนของโมเลกุลของอากาศ ทำให้เกิด
การอัดและขยายสลับกันของโมเลกุลอากาศ
ความดันบรรยากาศจึงเกิดการเปลี่ยนแปลงตามการเคลื่อนที่ของโมเลกุลอากาศ เรียกว่า คลื่นเสียงความถี่ของเสียง (Frequency
of Sound) หมายถึง จำนวนครั้งของการเปลี่ยนแปลงความดันบรรยากาศตามการอัดและขยายของโมเลกุลอากาศในหนึ่งวินาที
หน่วยวัด คือ รอบต่อวินาที หรือ เฮิรตช์(Hertz ; Hz)เสียงดัง (Noise) หมายถึง
เสียงซึ่งไม่เป็นที่ต้องการของคนเพราะทำให้เกิดการรบกวนการรับรู้เสียงที่ต้องการหรือความเงียบ
และเป็นเสียงที่เป็นอันตรายต่อการได้ยิน ความดังเสียงขึ้นอยู่กับความสูงหรือแอมปลิจูด (Amplitude) ของคลื่นเสียง ส่วนความทุ้มแหลมของเสียงขึ้นกับความถี่ของเสียงเดซิเบลเอ ; dBA หรือ
เดซิเบล (เอ) ; dB(A) เป็นหน่วยวัดความดังเสียงที่ใกล้เคียงกับการตอบสนองต่อเสียงของหูมนุษย์ TWA ; Time Weighted Average ค่าเฉลี่ยระดับความดังเสียงตลอดระยะเวลาการสัมผัสเสียง
2. ประเภทของเสียง
1. เสียงดังแบบต่อเนื่อง (Continuous
Noise) เป็นเสียงดังที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง จำแนกออกเป็น
2 ลักษณะ คือ เสียงดังต่อเนื่องแบบคงที่ (Steady-state
Noise) และเสียงดังต่อเนื่องที่ไม่คงที่ (Nonsteady
State Noise)
1.1 เสียงดังต่อเนื่องแบบคงที่ (Steady-state
Noise) เป็นลักษณะเสียงดังต่อเนื่องที่มีระดับ
เสียง เปลี่ยนแปลงไม่เกิน 3 เดซิเบล เช่น เสียงจาก เครื่องทอผ้า เครื่องปั่นด้าย เสียงพัดลม เป็นต้น
1.2 เสียงดังต่อเนื่องที่ไม่คงที่ (Non-steady
State Noise) มีระดับเสียงเปลี่ยนแปลงเกินกว่า 10
เดซิเบล เช่น เสียงจากเลื่อยวงเดือน
เครื่องเจียร เป็นต้น
2. เสียงดังเป็นช่วงๆ (Intermittent
Noise) เป็นเสียงที่ดังไม่ต่อเนื่อง มีความดังหรือเบากว่า
เป็นระยะๆ สลับไปมา เช่น
เสียงเครื่องปั๊ม/อัดลม เสียงจราจร เสียงเครื่องบินที่บินผ่านไปมา เป็นต้น
3. เสียงกระทบหรือกระแทก (Impact or
Impulse Noise) เป็นเสียงที่เกิดขึ้นและสิ้นสุดอย่าง
รวดเร็วในเวลาน้อยกว่า 1 วินาที มีการเปลี่ยนแปลงของเสียงมากกว่า 40 เดซิเบล
เช่น เสียงการตอก
เสาเข็ม การปั๊มชิ้นงาน การทุบเคาะอย่างแรง
เป็นต้น
3.กลไกการได้ยิน
เสียง เป็นพลังงานชนิดหนึ่งที่เกิดการเปลี่ยนแปลงความดันบรรยากาศในตัวกลางต่างๆ
(อากาศ
ของเหลว และของแข็ง)
โดยทั่วไปในตัวกลางชนิดหนึ่งในทุกความถี่เสียง จะเคลื่อนที่ไปด้วยความเร็วเท่ากันเสมอ
ความเร็วของเสียงจึงขึ้นกับชนิดของตัวกลางที่เสียงผ่าน ตัวกลางที่มีความหนาแน่นมาก
เช่น ของแข็งจึงนำเสียงได้ดีกว่าหรือเร็วกว่าตัวกลางที่มีความหนาแน่นน้อยกว่า
เช่น ของเหลว และก๊าซ
ภาพกายวิภาคของหู
กายวิภาคของหู 1
หูแบ่งได้ 3 ส่วน คือ
1. หูชั้นนอก (Outer Ear) ประกอบด้วย ใบหูและรูหู ทำหน้าที่ รับและรวบรวมคลื่นเสียงให้ผ่านรูหู
ไปยังเยื่อแก้วหู (Ear
Drum)
2. หูชั้นกลาง (Middle Ear) ประกอบด้วย กระดูก 3 ชิ้น คือ กระดูกฆ้อน (Malleus)
กระดูกทั่ง(Incus) และกระดูกโกลน (Stapes) ปลายด้านหนึ่งของกระดูกฆ้อนแตะกับเยื่อแก้วหู และปลายด้านหนึ่ง
ของกระดูกโกลนแตะกับเยื่อที่ปิดช่องเปิดรูปไข่
(Oval
Window)
3. หูชั้นใน (Inner Ear) ประกอบด้วยอวัยวะที่ทำหน้าที่ต่างกัน 2
ชุดซึ่งเลี้ยงด้วยเส้นประสาท
(Vestibule-cochlear Nerve) คือ
ชุดที่ใช้ในการฟังเสียง (Auditory Apparatus) ได้แก่ คอเคลีย
(Cochlea)
ทำหน้าที่เกี่ยวกับการได้ยิน
และชุดที่ใช้ในการทรงตัวและสมดุลย์ของร่างกาย (Vestibular
Apparatus)
ได้แก่ Semicircular Canal และ Maculae เมื่อหูส่วนนอกรับและรวบรวมคลื่นเสียง
ส่งคลื่นบางส่วนผ่านอากาศไปกระทบกับเยื่อแก้วหู(Ear Drum) เกิดการสั่นสะเทือน
โดยเยื่อแก้วหูจะโป่ง-ยุบตามความแรงและความถี่ของเสียงที่มากระทบ และแรงสั่นสะเทือนนี้จะถูกถ่ายทอดไปยังหูส่วนกลางที่มีกระดูกทั้ง
3 ชิ้น ให้ส่งผ่านการเคลื่อนไหวของกระดูกไปกระทบเยื่อที่ปิดช่องเปิดรูปไข่ (Oval
Window) แรงดันจากกระดูกโกลน (Stapes) ที่ส่งไปผนัง
เยื่อรูปไข่นี้จะเพิ่มสูงกว่าความดันเสียงที่กระทบเยื่อหู
ประมาณ 22 เท่าซึ่งเพียงพอที่จะทำให้เกิดคลื่นของเหลว (Fluid –borne Sound) ในหูส่วนใน
โดยคลื่นของเหลวที่เกิดขึ้นจะเคลื่อนไปยังคอเคลีย (Cochlea) ซึ่งภายในประกอบด้วยเซลล์ขน (Hair
Cells)ที่มีลักษณะเป็นทรงกระบอกตั้งตรงในแนวดิ่งรวมตัวกันเป็นกระจุกและบริเวณฐานของ Hair Cells มีปลายเส้นประสาทมาเลี้ยงอยู่
เมื่อคลื่นเสียงผ่านกระทบทำให้เซลล์ขนเกิดการโค้งงอไปมา
ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นทำให้เกิดการเปลี่ยนสัญญาณเสียงเป็นสัญญาณประสาท
4. อันตราย
และผลกระทบต่อสุขภาพและความปลอดภัยในการทำงาน
การได้รับหรือสัมผัสเสียงดังในระยะเวลานาน ก่อให้เกิด
การสูญเสียการได้ยิน หรือความสามารถในการได้ยินเสียงลดลงเมื่อเปรียบเทียบกับคนที่มีการได้ยินปกติ
การสูญเสียการได้ยิน เนื่องจากเสียงดังโดยทั่วไปขึ้นอยู่กับปัจจัยสำคัญ
คือ ระดับความดังเสียง ชนิดของเสียง ระยะเวลาที่ได้รับ เสียงต่อวันและตลอดอายุการทำงาน นอกจากนี้
ยังพบปัจจัยอื่นที่มีส่วนเกี่ยวข้องทำให้เกิดการสูญเสียการได้ยิน เช่น ความไวต่อเสียงในแต่ละบุคคล
อายุ สภาพแวดล้อมของแหล่งเสียง ฯลฯการสูญเสียการได้ยิน แบ่งออกเป็น 2 ชนิด คือ การสูญเสียการได้ยินแบบชั่วคราว และการสูญเสียการได้ยินแบบถาวร การสูญเสียการได้ยินแบบชั่วคราว
จะเกิดขึ้นจากการสัมผัสเสียงดังเป็นระยะเวลาหนึ่งทำให้เซลล์ขนกระทบกระเทือนไม่สามารถทำงานได้ชั่วคราวแต่เซลล์ขนจะกลับสู่สภาพเดิมได้หลังสิ้นสุดการสัมผัสเสียงดังเป็นเวลาประมาณ 14
– 16 ชั่วโมง แต่การสูญเสียการได้ยินแบบถาวร จะไม่สามารถทำการรักษาให้การได้ยินกลับคืนสภาพเดิมได้ มนุษย์จะได้ยินเสียงในช่วงความถี่ตั้งแต่ 20
– 20,000 เฮิรตช์ถ้าต่ำกว่าหรือสูงกว่านี้จะไม่สามารถรับรู้ได้
โดยทั่วไปการสูญเสียการได้ยินจะเริ่มที่ความถี่ 4,000
เฮิรตช์ เป็นลำดับแรก ในระยะเวลาต่อมาจึงจะสูญเสียการได้ยินที่ความถี่สูงกว่าหรือต่ำกว่าที่ความถี่
4,000 เฮิรตช์ ส่วนความถี่ของการสนทนาซึ่งมีความถี่ต่ำ คือ ที่ 500
– 2,000 เฮิรตช์ จะสูญเสียช้ากว่าที่ความถี่สูงวิธีการสังเกตเบื้องต้นว่าสิ่งแวดล้อมการทำงานของเรา
มีเสียงดังที่อาจเป็นอันตรายต่อการได้ยินหรือไม่ ทดสอบได้โดยยืนห่างกัน 1 เมตร แล้วพูดคุยกันด้วยเสียงปกติ ถ้าไม่สามารถได้ยินและต้องพูดซ้ำๆหรือตะโกนคุยกัน
แสดงว่าสภาพแวดล้อมการทำงานนั้นมีความดังเสียงประมาณ 90 เดซิเบลเอ หรือมากกว่าเสียงดังตลอดเวลาการทำงาน
อาจทำให้เกิดอุบัติเหตุในการทำงานได้ ทั้งนี้เพราะเสียงดังทำให้พฤติกรรมส่วนบุคคลเปลี่ยนแปลง เช่น
บางคนอาจรู้สึกเชื่องช้าต่อการตอบสนองต่อสัญญาณต่างๆความว้าวุ่นใจจนทำงานผิดพลาดจนเกิดอุบัติเหตุขึ้น
นอกจากนี้ ยังรบกวนการติดต่อสื่อสาร ทำให้ผู้ปฏิบัติงานไม่ได้ยินสัญญาณอันตรายที่ดังขึ้นหรือไม่ได้ยินเสียงเตือนของเพื่อนพนักงานจนอาจทำให้เกิดอุบัติเหตุขึ้นได้
5. เครื่องมือและอุปกรณ์ในการตรวจวัดเสียง
เครื่องมือและอุปกรณ์ที่ใช้ในการตรวจวัดเสียงมีหลายชนิด
ควรเลือกใช้ให้ถูกต้องเหมาะสมกับ
ลักษณะเสียงที่ต้องการประเมิน
เครื่องมือและอุปกรณ์ในการตรวจวัดเสียง มีดังนี้
1. เครื่องวัดเสียง (Sound Level
Meter)
เป็นเครื่องมือพื้นฐานในการวัดระดับเสียง
สามารถวัดระดับเสียงได้ตั้งแต่ 40
– 140 เดซิเบล โดยทั่วไปผู้ผลิตจะผลิตเครื่องวัดเสียงที่สามารถวัดระดับเสียงได้ 3 ข่าย (Weighting Networks) คือ A, B และ C ข่ายที่ใช้กันอย่างกว้างขวาง คือ ข่าย A
เพราะเป็นข่ายตอบสนองต่อเสียงคล้ายคลึงกับหูคนมากที่สุด
หน่วยวัดของเสียงที่วัดด้วยข่าย A คือเดซิเบลเอ (dBA)เครื่องวัดเสียงที่ใช้ในการประเมินระดับเสียงในสถานประกอบกิจการตามกฎหมายอย่างน้อยต้องสอดคล้องกับมาตรฐาน IEC
651 Type 2 (International Electrotechnical Commission 651 Type 2 ) หรือเทียบเท่าเช่น ANSI S 1.4 , BS EN 60651,
AS/NZS 1259.1 เป็นต้น หรือดีกว่าเช่น IEC 60804, IEC 61672, BS EN
60804 , AS/NZS 1259.2 เป็นต้น
2. เครื่องวัดเสียงกระทบหรือกระแทก (Impulse
or Impact Noise Meter)เสียงกระทบหรือกระแทกเป็นเสียงที่เกิดขึ้นในระยะเวลาสั้นๆ
แล้วหายไปเหมือนกับเสียงปืน เช่นเสียงตอกเสาเข็ม
เครื่องวัดเสียงโดยทั่วไปอาจมีความไวไม่พอในการตอบสนองต่อเสียงกระแทก จึงควรใช้เครื่องวัดเสียงกระทบหรือกระแทกโดยเฉพาะเครื่องวัดเสียงกระทบหรือกระแทก
ต้องมีคุณลักษณะสอดคล้องกับมาตรฐาน IEC 61672
หรือIEC 60804 หรือเทียบเท่า เช่น ANSI S
1.43 หรือดีกว่า
3. เครื่องวัดปริมาณเสียงสะสม (Noise
Dosimeter)
เป็นเครื่องมือที่ถูกออกแบบให้สามารถบันทึกระดับเสียงทั้งหมดที่พนักงานได้รับและคำนวณค่าเฉลี่ยของระดับความดังตลอดเวลาที่เครื่องวัดนี้ทำงานเครื่องวัดปริมาณเสียงสะสม
ต้องมีคุณลักษณะสอดคล้องกับมาตรฐาน IEC 61252
หรือเทียบเท่า เช่น ANSI S1.25 หรือดีกว่า
4. เครื่องวิเคราะห์ความถี่เสียง (Frequency
Analyzer)
เนื่องจากเครื่องวัดระดับเสียงทั่วไปไม่สามารถบอกความดังเสียงในช่วงความถี่ต่างๆ ได้
แต่เครื่องวิเคราะห์ความถี่เสียง สามารถวัดความดังเสียงในแต่ละความถี่ได้
แล้วนำผลการตรวจวัดไปใช้ประโยชน์ในการวางแผนการควบคุมเสียง (Noise
Control) เช่น การเลือกใช้วัสดุดูดซับเสียงหรือการปิดกั้นทางผ่านของเสียง
และการเลือกปลั๊กอุดหูหรือที่ครอบหูที่เหมาะสมได้ เป็นต้นเครื่องวิเคราะห์ความถี่เสียง
ต้องมีคุณลักษณะสอดคล้องกับมาตรฐาน IEC 61260
หรือเทียบเท่า เช่น ANSI S1.11 หรือดีกว่า
5. อุปกรณ์ประกอบการตรวจวัดเสียง
1. อุปกรณ์ตรวจสอบความถูกต้อง (Noise
Calibrator)
เป็นอุปกรณ์ที่ใช้ในการปรับเทียบความถูกต้องของเครื่องวัดเสียง
ซึ่งผู้ตรวจวัดต้องปฏิบัติตามวิธีการที่ระบุในคู่มือการใช้งานของบริษัทผู้ผลิต ก่อนการใช้งานทุกครั้งอุปกรณ์ตรวจสอบความถูกต้องของเครื่องวัดเสียง
ต้องมีคุณลักษณะสอดคล้องกับมาตรฐาน IEC
60942 หรือเทียบเท่า หรือดีกว่า
2. ฟองน้ำกันลม (Wind Screen)
กระแสลมแรงมีผลทำ ให้การวัดระดับเสียงเกิดความคลาดเคลื่อนจากความเป็นจริง
ดังนั้นขณะตรวจวัดระดับเสียงในบริเวณที่มีลมพัด เช่น ใกล้กับพัดลม
ต้องสวมฟองน้ำกันลมที่ไมโครโฟนทุกครั้งและ
ตลอดเวลาการตรวจวัด
ฟองน้ำนี้นอกจากจะป้องกันกระแสลมแล้วยังสามารถป้องกันฝุ่น หรือ
ละอองน้ำมันหรือสารเคมีอื่นไม่ให้เกิดความเสียหายต่อไมโครโฟนของเครื่องวัดระดับเสียงได้ด้วย
3. ขาตั้ง (Tripod)มีลักษณะเป็นแบบเดียวกับขาตั้งกล้องถ่ายรูป
สำหรับใช้ในกรณีเครื่องวัดเสียงมีขนาดใหญ่ หรือต้องใช้ระยะเวลานานในการตรวจวัดแต่ละจุดข้อควรระวังในการใช้เครื่องวัดเสียงเครื่องวัดเสียงเป็นเครื่องมือที่ประกอบด้วยวงจรไฟฟ้า
มีความบอบบางไม่คงทนต่อแรงกระแทกดังนั้นจะต้องระมัดระวังในการใช้งานไม่ให้ตกหล่นหรือกระแทกกับสิ่งหนึ่งสิ่งใด
การนำไปใช้งานในภาคสนาม
ต้องบรรจุเครื่องมือไว้ในกระเป๋าบรรจุเครื่องวัดระดับเสียงโดยเฉพาะ
หลังจากใช้งานแล้วต้องเช็คทำความสะอาดและถอดแบตเตอรี่ออกทุกครั้ง
ป้องกันแบตเตอรี่เสื่อมสภาพหรือมีของเหลวไหลจากแบตเตอรี่ทำให้วงจรไฟฟ้าภายในเครื่องวัดเสียงเสียหาย
นอกจากนี้การเก็บเครื่องวัดเสียงจะต้องไม่เก็บไว้ในที่มีอุณหภูมิสูง และควรศึกษารายละเอียดของเครื่องวัดเสียงในคู่มือการใช้เครื่องมือ
เพื่อให้ทราบข้อจำกัดในการใช้งาน เช่น ข้อจำกัดในเรื่องของอุณหภูมิ และความชื้น เป็นต้น
6. การตรวจวัดเสียง
ตามประกาศกรมสวัสดิการและคุ้มครองแรงงาน
เรื่อง หลักเกณฑ์ วิธีดำเนินการตรวจวัดและ
วิเคราะห์สภาวะการทำงานเกี่ยวกับระดับความร้อน
แสงสว่าง หรือเสียงภายในสถานประกอบกิจการ
ระยะเวลา และประเภทกิจการที่ต้องดำเนินการ
ได้กำหนดให้
ข้อ 3
นายจ้างจัดให้มีการตรวจวัดและวิเคราะห์สภาวะการทำงานเกี่ยวกับความร้อน แสงสว่าง
หรือ
เสียงภายในสถานประกอบกิจการในสภาวะที่เป็นจริงของสภาพการทำงาน
อย่างน้อยปีละ 1 ครั้ง กรณีที่มีการปรับปรุงหรือเปลี่ยนแปลงเครื่องจักร
อุปกรณ์ กระบวนการผลิต วิธีการทำงาน หรือการดำเนินการใดๆ ที่อาจมีผลต่อการเปลี่ยนแปลงระดับความร้อน
แสงสว่าง หรือการดำเนินการใดๆ ที่อาจมีผลต่อการเปลี่ยนแปลงระดับความร้อน แสงสว่าง หรือเสียง
ให้นายจ้างดำเนินการจัดให้มีการตรวจวัดและวิเคราะห์สภาวะการทำงานฯ เพิ่มเติมภายใน 90 วันนับจากวันที่มีการปรับปรุงหรือเปลี่ยนแปลง
ข้อ 12
ประเภทกิจการที่ต้องดำเนินการตรวจวัดระดับเสียง ได้แก่ การระเบิด ย่อย
โม่หรือบดหิน
การผลิตน้ำตาลหรือทำให้บริสุทธิ์
การผลิตน้ำแข็ง การปั่น ทอโดยใช้เครื่องจักร การผลิตเครื่องเรือน
เครื่องใช้จากไม้
การผลิตเยื่อกระดาษหรือกระดาษ กิจการที่มีการปั๊มหรือเจียรโลหะ กิจการที่มี
แหล่งกำเนิดเสียงหรือสภาพการทำงานที่อาจทำให้ลูกจ้างได้รับอันตรายเนื่องจากเสียง
การตรวจวัดระดับเสียง มีขั้นตอนและวิธีการ
ดังนี้
1. การสำรวจเบื้องต้นเป็นการสำรวจพื้นที่ทำงานของสถานประกอบกิจการทั้งหมด
เพื่อเก็บข้อมูลเบื้องต้นโดยการเดินสำรวจและจดบันทึกข้อมูลว่าบริเวณการทำงานใดบ้างที่ผู้ปฏิบัติงานอาจได้รับหรือสัมผัสเสียงดังเสียงดังที่เกิดขึ้นมีลักษณะแบบใด
และระยะเวลาที่ได้รับหรือสัมผัสเสียงของพนักงานนานเพียงใด แล้วพิจารณาเลือกเครื่องมือให้เหมาะสมกับในการตรวจวัด
ระหว่างการสำรวจนี้ ควรมีแผนผังของโรงงานและกระบวนการผลิตด้วย
เพื่อความสะดวกในการบันทึกข้อมูลเบื้องต้นที่พบระหว่างการสำรวจ การวางแผนกำหนดจุดตรวจวัด
และบันทึกข้อมูลที่เกี่ยวข้องหรือปัจจัยที่มีผลกระทบต่อการตรวจวัดโดยย่อ
2. การตรวจวัดเสียง
2.1 การเตรียมการก่อนการตรวจวัดเสียง
1. การเลือกเครื่องมือวัดเสียง
ก่อนอื่นจะต้องทราบวัตถุประสงค์ในการตรวจ เช่น
ต้องการตรวจวัดระดับเสียงเพื่อใช้ประเมินผลในทางกฎหมาย
ควรเลือกใช้เครื่องวัดเสียง (Sound Level
Meter) แต่ถ้าต้องการตรวจวัดเพื่อควบคุมเสียง
ควรใช้เครื่องวิเคราะห์ความถี่ (Frequency Analyzer)
และหากต้องการวัดเสียงกระทบหรือกระแทกจะต้องใช้เครื่องวัดเสียงกระทบหรือเสียงกระแทก
(Impulseor Impact Noise Meter) หรือ
หากผู้ปฏิบัติงานมีการเคลื่อนย้ายทำงานในพื้นที่ต่างๆ ที่มีระดับเสียงไม่เท่ากันหรือได้รับเสียงที่ดังไม่คงที่
ควรเลือกใช้เครื่องวัดปริมาณเสียงสะสม (Noise Dosimeter)
2. ตรวจสอบความพร้อมของเครื่องวัดเสียงว่าแบตเตอรี่มีพลังงานเพียงพอในการใช้งานหรือไม่
และเครื่องวัดเสียงอยู่ในสภาพใช้งานได้ตามปกติหรือไม่
3. ปรับเทียบความถูกต้องของเครื่องวัดเสียงด้วยอุปกรณ์ตรวจสอบความถูกต้อง
(Noise Calibrator) เพื่อให้เกิดความถูกต้องแม่นยำในการตรวจวัด
ควรทำทุกครั้งก่อนและหลังนำไปใช้งานวิธีการปรับเทียบความถูกต้อง
ควรศึกษาจากคู่มือการใช้เครื่องมือตามที่บริษัทผู้ผลิตกำหนด
4. จัดเตรียมวัสดุอุปกรณ์อื่น เช่น
แบบฟอร์มบันทึกการตรวจวัดเสียง แผนผังโรงงานกระบวนการผลิต เป็นต้น
2.2 เทคนิคการวัดความดังเสียงเฉลี่ย
ในกรณีที่คนงานทำงานในพื้นที่ใดพื้นที่หนึ่ง
ซึ่งมีระดับเสียงดังคงที่
1. ใช้เครื่องวัดระดับความดังของเสียง (Sound
Level Meter) ตั้งค่าต่างๆ ดังนี้
* ข่าย หรือสเกล เอ ; dBA
* การตอบสนองแบบช้า (Slow)
* ช่วงการตรวจวัดไว้ที่ช่วงวัดค่าสูง
* อัตราที่พลังงานเสียงเพิ่มเป็นสองเท่า (Energy
Exchange Rate) ที่ 5
ตั้งปุ่มการทำงานอื่นๆ
ตามคู่มือการใช้งานของบริษัทผู้ผลิต เช่น การตั้งค่าเวลาที่
ตรวจวัดเสียง
เครื่องจะทำการคำนวณค่าความดังเสียงเฉลี่ยในช่วงเวลาที่กำหนด หรือ บางเครื่องจะเป็น
ค่าเสียงเฉลี่ยตั้งแต่เริ่มตรวจวัดถึง ณ
เวลาที่อ่านผล เป็นต้น
* สวมฟองน้ำกันลม (Wind Screen) ที่ไมโครโฟนของเครื่องวัดเสียง
2. ตรวจวัดการได้รับ/สัมผัสเสียงของพนักงาน
โดยให้ไมโครโฟนอยู่ที่ระดับหูของ
พนักงานที่กำลังปฏิบัติงาน รัศมีไม่เกิน 30 เซนติเมตร การถือเครื่องวัดเสียงของผู้วัด พึงระวังการดูด
ซับหรือสะท้อนของเสียงเนื่องจากตัวผู้วัดเอง
ทั้งนี้ให้ถือเครื่องในลักษณะเฉียงออกห่างลำตัวมากที่สุด
หรือพิจารณาใช้เครื่องวัดเสียงติดตั้งบนขาตั้ง
(Tripod)
แทนการถือโดยผู้วัด
3. อ่านค่าระดับเสียง และระยะเวลาที่สัมผัสเสียงของพนักงานในแต่ละบริเวณการ
ทำงาน และบันทึกผล รวมทั้ง
การบันทึกปัจจัยอื่นที่เกี่ยวข้อง เช่น อุปกรณ์คุ้มครองความปลอดภัย
ส่วนบุคคล - ที่อุดหู หรือที่ครอบหู หรืออื่นๆ
ที่พนักงานใช้ การกระทำที่ก่อให้เกิดเสียงดัง เป็นต้น
4. นำค่า TWA ที่ตรวจวัดได้
[ตัดเศษทศนิยมออก(ถ้ามี)] นำมาเปรียบเทียบกับเกณฑ์
มาตรฐานความปลอดภัยในการทำงาน ตามตารางที่ 6 ในกฎกระทรวงฯ หมวด 3 เสียง
ตารางที่ 6
มาตรฐานระดับเสียงที่ยอมให้ลูกจ้างได้รับตลอดเวลาการทำงานในแต่ละวัน*
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น